Anđeo by NOVAK TESIC

Obicno nocu svratis u moj pusti dom,
sliko iz tame, muzo gorkih rima!
Brizno, k`o oblak lebdis, stvorena od dima
i nosis vatru neba mraku mom.

Lavom moje krvi tako plovis,
u svom oku skrivas plave zvezde zrak,
igras se s decom, pevas, nezno nas milujes,
pred zoru nekud pobegnes u mrak.

Ponekad, opet, dospe najpre onaj krik.
Zatim k`o eho cujem kletvu tvoju.
Nebeskim dahom beli andjeli te greju,
dok senka smrti skriva bledi lik.

U tisini hrama drscu svece,
pred oltarom, veran tami, klecim sam.
"Smesi se lik na odru!" uzdise prolece.
Uz urlik zvona gasne suncev plam.

"Ne placi, mili, cuvaju me andjeli!"
reci iz tame hor slavuja prati.
U nasu sobu bozji glasnici su dosli,
do zvezda, s njima, srecna letis ti.

Opasale snagom noci vrele,
pa od divlje ceznje ludim svaki dan.
Pogledaj kakvu pustos nacinis, andjele,
kad, uvek ziva, dodjes u moj san!